Puno en La Paz

Na de inca trail hebben we een dagje doorgebracht in Aguas Calientes. Dit stadje heeft natuurlijke warmwaterbronnen en Nicolette keek al vóór de inca trail uit om hier tot rust te komen. Na wat pootjebaden in de hotsprings zijn we een biertje gaan doen met de Uruguayanen en Venezolaan uit onze groep. Hoe erg kan een man zijn biertje missen...? Ieder bestelde een grote fles en het eerste glas smaakte vurrukkulluk! In één teug was het eerste glas leeg. De Venezolaan voorop.

In zowel in Aguas Calientes als de volgende dag in Cuzco hebben we ons nog even lekker laten verwennen met een massage. Even die wandeluren uit de kuiten laten kneden. Vanaf Cuzco hebben we de nachtbus naar Puno genomen.

8 augustus zijn we in de ochtend aangekomen in Puno. Dit stadje ligt aan het bekende Titicacameer. Titicaca vormt de grens tussen Peru en Bolivia en staat bekend om zijn drijvende eilanden van riet. De enige mogelijkheid om deze eilanden te zien, is via een tour. Deze hadden we al van tevoren geboekt en vol verwachting om de cultuur van dit gebied op te doen, vertrokken we met de boot naar de Uros eilanden.

De tour bleek een ware toeristische nachtmerrie. Aapjes kijken is al erg genoeg, maar aapjes die een kunstje geleerd hebben, is nog walgelijker. Vol afgrijzing moesten we toezien hoe de mensen van Uros lieten zien hoe zij aan het eetbare gedeelte van de rietstengels konden knagen, gevolgd door een liedje in Quechua (terwijl dit Aymara volk was). Daarna werd van de toeristen verwacht dat zij een toedracht in hun eigen taal ten gehore zouden brengen. Hierop dropen Nicolette en Arthur dus maar even af. Wie had hier nu eigenlijk plezier van..?

De boottocht vervolgde naar het eiland Taquile. Met een stapvoetse snelheid bereikten we dit eiland na 2,5 uur. Hier werd de cultuur van het eiland nog eens benadrukt door de kleurrijke klederdracht en mutsen. De mannen van het eiland waren bevoorrecht, omdat alleen zij mochten breien. Het weven was voor de vrouwen. Verdere uitleg over de bevolking was er nauwelijks, alleen wanneer je een local op de foto wilde, werd je geacht een sol te betalen. Wederom een uitbuiting van de toerist, waar de oorspronkelijke cultuur nauwelijks kon worden opgemerkt. Maar snel door naar Bolivia...

Vanaf Puno hebben we de eerst bus overdag genomen richting La Paz, Bolivia. De grensovergang van onze bus ging via Copacabana. Klinkt Braziliaans, maar dit is een hippie dorpje net over de grens bij Bolivia. Na drie controleposten konden we te voet over de grens. In Copacabana hadden we een uurtje om het dorpje te bekijken en wat te eten. Helaas was de enige PIN automaat niet geschikt voor onze bankpassen, Dus het enige geld dat we hadden was 19 Bolivianos (oftewel BOB) gewisseld van het Peruviaanse wisselgeld. Dat was niet veel. Dan maar wat walnootjes voor lunch.

De busreis vervolgde richting La Paz, maar plots moesten we de bus uit. We moesten met een pontje naar de overkant, maar met passagiers in de bus zou het pontje de overkant niet halen. De bus werd op een soort vlot gereden en kwam - Joost mag weten hoe - heelhuids aan de overkant. Nicolette en Arthur voeren op een iets stabiele bootje naar de overkant voor 1 BOB (zo´n 12 cent). antastisch om die Boliviaanse creativiteit meteen al mee te maken.

Rond 17 uur Boliviaanse tijd zijn we in La Paz aangekomen. Via de hoge stad El Alto - hoofdstad van de Aymara - werden we door een prachtig beeld van afvalmetaal in de vorm van Che Guevara in La Paz begroet.

We hadden nog geen hostel, geen plan en geen geld. Net zoals de meeste Bolivianen eigenlijk. De armoede zagen we voornamelijk in El Alto. Gelukkig hebben wij wel de luxe om hier te slapen en te eten waar we maar wilden, want prijzen liggen hier nog lager dan in Peru. We hbben direct een hotel gevonden en een excursie naar Tiwanaku.

Vrijdag 10 augustus zijn we naar Tiwanaku gegaan. Dit is de belangrijkste archeologische vondst van Bolivia nabij het Titicacameer. Waar de inka's slechts 100 jaar aan de macht waren (tussen 1435 en 1535 n.C.) was het volk van Tiwanaku 2700 jaar lang aanwezig ( van 1500 v.C. tot 1200 n.C).  Arthur was erg geïnteresseerd in deze plaats. Hij had op Discovery Channel al een en ander gezien over Tiwanaku en zelfs op de middelbare school een spreekbeurt hier over gegeven. De opgravingen zijn in de tussentijd niet erg gevorderd. Veel ligt nog onder de grond, maar het beeld van de hoofdingang met de menselijke beeld dat je hier doorheen kunt zien als je recht voor de poort staat was wel geweldig om in het echt te zien.

Vanavond vertrekken we direct naar Uyuni voor een driedaagse tour op de zoutvlakte. Omdat de toeristische bus vol zat, nemen we de lokale bus. Scheelt ook weer wat BOBs :).