Salar de Uyuni & The Death Road
Blijf op de hoogte en volg Arthur & Nicolette
17 Augustus 2012 | Bolivia, Uyuni
Op 10 augustus hebben we de lokale nachtbus genomen vanuit La Paz naar Uyuni. De bus was op zich prima, maar het duurde zo'n 3 uur voordat we La Paz uit waren en het rook in de bus alsof er iemand net de hele dag gegrillde kip had staan verkopen in een van de mindere wijken in de stad. Het laatste gedeelte van de busrit was het wegdek waarschijnlijk nog niet helemaal af, maar we kwamen toch een uur eerder aan dan gepland. In het dorpje hebben we tot een uurtje of 10 wat rondgestruind in de kou. Het is hier beduidend kouder dan in La Paz.
Om 10.30 uur begon onze driedaagse trip door de zoutvlakte van Bolivia. We hebben deze dagen in een jeep gezeten met drie Duitsers (een kerel met twee kinderen), een Engelsman, een gids en de bestuurder.
Nadat we vertrokken waren, was onze eerste stop bij een oude treinbegraafplaats (goed Nederlands voor train cemetery, maar klinkt wat minder stoer). Dit was niet heel erg indrukwekkend. De volgende stop was een fabriek waar het zout zo werd gemaakt dat je het later voor het eten kunt gebruiken. Jodium werd aangeleverd uit Chili en hieraan toegevoegd. De prijs was zo'n 20 BOB voor 5 kilo (0,25€). Na deze korte stop vervolgden we de tour richting de zoutvlakte. Je moet je dit voorstellen als een gigantische witte vlakte, omgeven door vulkanen.
Na ongeveer een uur krap in de jeep te hebben gezeten, kwamen we op de zoutmeer aan bij Inca Huasi, of het 'Inca huis'. Het uitzicht vanaf dit cactusseneiland op de zoutvlakte was enorm! Echt onwerkelijk. We hebben redelijk veel tijd doorgebracht op dit eiland. Hierna zijn we verder de zoutvlakte opgereden om te stoppen voor de bekende gezichtsbedriegende foto's, maar omdat we zoveel tijd hadden doorgebracht bij dat eilandje werd het steeds later en kwam de zon steeds lager te staan. Hierdoor konden we niet meer hele goede foto's maken, omdat de schaduw steeds meer te zien was op de foto's.
Na de foto's zijn we verder gereden naar ons zouthotel. Dit hotel was geheel van zout gemaakt, zelfs de bedden. We hebben hier een nachtje geslapen en was gelukkig niet al te koud.
De volgende dag zijn we rond een uurtje of 7 vertrokken naar de verschillende laguna's waar ook veel flamingo's leven. De ene laguna was nog mooier dan de ander en ze hadden allemaal verschillende kleuren. Nadat we deze laguna's hadden bezocht, kwamen we aan in ons volgend hotel, waar we met zijn allen op een kamer lagen. Het was hier echt koud waardoor we besloten hadden om samen in 1 bed te liggen met 6 lama/alpacadekens over ons heen: eskimo-style in thermo-ondergoed.
De volgende ochtend zijn wij vroeg vertrokken richting de geisers op 5000m hoogte (jee, het hoogste punt van onze trip). Toen we bij de geisers aankwamen, kwam net het zonnetje door dat prachtig door de stoom van de geisers heen scheen. Een supermooi effect, waarbij het net leek of we op een andere planeet waren beland. Na wat mooie foto's te hebben genomen, zijn we afgedaald naar 4800m (bizar!) waar er een natuurlijke hotspring te vinden was. We hadden hier 30 minuten om een lekker warm bad te nemen van rond de 38 graden celsius. Er kwam veel stoom van het bad af, omdat de buitentemperatuur onder de 0 graden was. Maar lekker dat het was!!!!
Vervolgens zijn we verder gereden naar de grens tussen Bolivia en Chili. Hier hebben we de Engelsman afgezet en zijn we weer terug naar Uyuni gereden. Deze rit duurde maar liefst 7 uur, maar we konden nu wel wat lekkerder achterin liggen. De verscheidenheid aan landschappen die je hier ziet is wel enorm: woestijn/toendra, vulkanen, zoutvlakten, geisers met stinkende sulfur-soepjes, knalrode en groene laguna's. Geweldig gewoon!
Na te zijn aangekomen in Uyuni hebben we die avond direct weer de nachtbus (dit keer wel de toeristenbus, inclusief de film Hangover 2) richting La Paz genomen.
Op 14 augustus hebben we een dagje rust genomen in La Paz. Zo hebben we het centrum wat verkend met winkeltjes die allemaal dezelfde alpaca-spullen verkopen. Een del hiervan wordt ook wel de heksenmarkt genoemd. Hier verkopen oude Aymara wijfjes wat kruiden tegen allerlei aandoeningen en je ziet overal lama-foetussen hangen. Die schijn je onder de hoeksteen van je nieuw te bouwen huis te moeten begraven als offer aan de Pachamama (moeder aarde). Wel enigszins wat luguber om te zien.
We willen onze reis natuurlijk goed afsluiten, dus waarom niet op de laatste dag met een rotvaart van de meest gevaarlijke weg van de wereld afdenderen met een fietsje van Boliviaanse makelij? The death road is een afdaling van 4.700 meter naar 1.200 meter. Het wegdek is grind, de breedte af en toe slechts anderhalve meter en de afgrond.... Nou ja, Arthur met zijn hoogtevrees concentreerde zich maar op het wegdek (het is eigenlijk net skiën).
In de groep zaten een hoop Fransen, een Japanner (die maken de meeste ongelukken), een Canadees, een Let, een Duitser en een Amerikaan die meteen als een idioot naar beneden raasde. Het eerste stuk was geasfalteerd en dat was af en toe best schrikken als je een tegenligger tegenkwam die nog eens werd ingehaald door een vrachtwagen. Na een uur begon de echte dodenrit pas. Door de bergen zagen we het grindpad als een slang door het oerwoud naar beneden gaan.
Mountainbiken op een grindpad hadden we allebei nog nooit gedaan. Het is best glad, maar de dikke, zachte banden houden je redelijk makkelijk op de fiets. Naar beneden toe veranderde het landschap steeds meer in jungle. Beneden aangekomen volgde Arthur de gids op korte afstand. Omhoog kon hij de gids makkelijk bijbenen, maar in de afdaling ging die kleine fiets-inca er toch als een speer vandoor. Uiteindelijk viel deze toch zeer spannende route wel te bedwingen en hebben Arthur en Nicolette deze gevaarlijkste weg van de wereld overleefd!
Het is 16 augustus en we gaan terug. Althans, de bedoeling was dat we eerst lekker zouden genieten van een 5-sterren hotel voor zo'n 100 euro in Santa Cruz, Bolivia, alvorens we via Buenos Aires naar huis zouden vliegen. Je bent een dief van je eigen portemonnee als je dat laat liggen, toch? Na contact met hotel over transport van en naar het vliegveld kregen we te horen dat onze verbindingsvlucht niet door ging. Aerosur was blijkbaar al vier maanden failliet en niemand die ons dat even communiceerde.
Hals over kop zijn we naar het vliegveld van La Paz gegaan om iets te regelen. Daar kwamen we Murphy tegen met die vervelende wet van hem. Alles zat tegen. De stroom was deels uitgevallen, de printer kapot om tickets te printen, de site van LAN was in onderhoud en we konden niet pinnen omdat de ATMs niet meewerkten. We zaten vast op een vliegveld waar je niet vast wil zitten.
Wat we nog wel hadden was internet. Via Skype hebben we nog contact met Nederland kunnen leggen waar we gelukkig hulp kregen van Frans en Ronald. Zo hadden we voor de volgende ochtend toch nog een vlucht van Santa Cruz naar Lima (bedankt Frans)!
In Santa Cruz kwamen we om 21.30 aan in ons hotel. Het is 28 graden; een warmte die we niet gewend zijn in de avond. Deze stad ligt namelijk zo'n 3.000 meter lager dan waar we de laatste twee, drie weken zijn verbleven. Het hotel heeft een kamer die nog groter is dan onze gehele eerste verdieping thuis, een prachtig zwembad en een sauna! Massage is ook inclusief, maar helaas de volgende dag pas als we weer vertrekken naar Lima. Uiteraard hebben we alles even uitgeprobeerd. Toch prima als je zo 's avonds het zwembad helemaal voor jezelf hebt.
Morgen (over een paar uur) vertrekken we richting Lima en hebben daar nog een dag voordat we terugkeren naar ons warme kikkerlandje.
Tot snel!
Arthur & Nicolette
Om 10.30 uur begon onze driedaagse trip door de zoutvlakte van Bolivia. We hebben deze dagen in een jeep gezeten met drie Duitsers (een kerel met twee kinderen), een Engelsman, een gids en de bestuurder.
Nadat we vertrokken waren, was onze eerste stop bij een oude treinbegraafplaats (goed Nederlands voor train cemetery, maar klinkt wat minder stoer). Dit was niet heel erg indrukwekkend. De volgende stop was een fabriek waar het zout zo werd gemaakt dat je het later voor het eten kunt gebruiken. Jodium werd aangeleverd uit Chili en hieraan toegevoegd. De prijs was zo'n 20 BOB voor 5 kilo (0,25€). Na deze korte stop vervolgden we de tour richting de zoutvlakte. Je moet je dit voorstellen als een gigantische witte vlakte, omgeven door vulkanen.
Na ongeveer een uur krap in de jeep te hebben gezeten, kwamen we op de zoutmeer aan bij Inca Huasi, of het 'Inca huis'. Het uitzicht vanaf dit cactusseneiland op de zoutvlakte was enorm! Echt onwerkelijk. We hebben redelijk veel tijd doorgebracht op dit eiland. Hierna zijn we verder de zoutvlakte opgereden om te stoppen voor de bekende gezichtsbedriegende foto's, maar omdat we zoveel tijd hadden doorgebracht bij dat eilandje werd het steeds later en kwam de zon steeds lager te staan. Hierdoor konden we niet meer hele goede foto's maken, omdat de schaduw steeds meer te zien was op de foto's.
Na de foto's zijn we verder gereden naar ons zouthotel. Dit hotel was geheel van zout gemaakt, zelfs de bedden. We hebben hier een nachtje geslapen en was gelukkig niet al te koud.
De volgende dag zijn we rond een uurtje of 7 vertrokken naar de verschillende laguna's waar ook veel flamingo's leven. De ene laguna was nog mooier dan de ander en ze hadden allemaal verschillende kleuren. Nadat we deze laguna's hadden bezocht, kwamen we aan in ons volgend hotel, waar we met zijn allen op een kamer lagen. Het was hier echt koud waardoor we besloten hadden om samen in 1 bed te liggen met 6 lama/alpacadekens over ons heen: eskimo-style in thermo-ondergoed.
De volgende ochtend zijn wij vroeg vertrokken richting de geisers op 5000m hoogte (jee, het hoogste punt van onze trip). Toen we bij de geisers aankwamen, kwam net het zonnetje door dat prachtig door de stoom van de geisers heen scheen. Een supermooi effect, waarbij het net leek of we op een andere planeet waren beland. Na wat mooie foto's te hebben genomen, zijn we afgedaald naar 4800m (bizar!) waar er een natuurlijke hotspring te vinden was. We hadden hier 30 minuten om een lekker warm bad te nemen van rond de 38 graden celsius. Er kwam veel stoom van het bad af, omdat de buitentemperatuur onder de 0 graden was. Maar lekker dat het was!!!!
Vervolgens zijn we verder gereden naar de grens tussen Bolivia en Chili. Hier hebben we de Engelsman afgezet en zijn we weer terug naar Uyuni gereden. Deze rit duurde maar liefst 7 uur, maar we konden nu wel wat lekkerder achterin liggen. De verscheidenheid aan landschappen die je hier ziet is wel enorm: woestijn/toendra, vulkanen, zoutvlakten, geisers met stinkende sulfur-soepjes, knalrode en groene laguna's. Geweldig gewoon!
Na te zijn aangekomen in Uyuni hebben we die avond direct weer de nachtbus (dit keer wel de toeristenbus, inclusief de film Hangover 2) richting La Paz genomen.
Op 14 augustus hebben we een dagje rust genomen in La Paz. Zo hebben we het centrum wat verkend met winkeltjes die allemaal dezelfde alpaca-spullen verkopen. Een del hiervan wordt ook wel de heksenmarkt genoemd. Hier verkopen oude Aymara wijfjes wat kruiden tegen allerlei aandoeningen en je ziet overal lama-foetussen hangen. Die schijn je onder de hoeksteen van je nieuw te bouwen huis te moeten begraven als offer aan de Pachamama (moeder aarde). Wel enigszins wat luguber om te zien.
We willen onze reis natuurlijk goed afsluiten, dus waarom niet op de laatste dag met een rotvaart van de meest gevaarlijke weg van de wereld afdenderen met een fietsje van Boliviaanse makelij? The death road is een afdaling van 4.700 meter naar 1.200 meter. Het wegdek is grind, de breedte af en toe slechts anderhalve meter en de afgrond.... Nou ja, Arthur met zijn hoogtevrees concentreerde zich maar op het wegdek (het is eigenlijk net skiën).
In de groep zaten een hoop Fransen, een Japanner (die maken de meeste ongelukken), een Canadees, een Let, een Duitser en een Amerikaan die meteen als een idioot naar beneden raasde. Het eerste stuk was geasfalteerd en dat was af en toe best schrikken als je een tegenligger tegenkwam die nog eens werd ingehaald door een vrachtwagen. Na een uur begon de echte dodenrit pas. Door de bergen zagen we het grindpad als een slang door het oerwoud naar beneden gaan.
Mountainbiken op een grindpad hadden we allebei nog nooit gedaan. Het is best glad, maar de dikke, zachte banden houden je redelijk makkelijk op de fiets. Naar beneden toe veranderde het landschap steeds meer in jungle. Beneden aangekomen volgde Arthur de gids op korte afstand. Omhoog kon hij de gids makkelijk bijbenen, maar in de afdaling ging die kleine fiets-inca er toch als een speer vandoor. Uiteindelijk viel deze toch zeer spannende route wel te bedwingen en hebben Arthur en Nicolette deze gevaarlijkste weg van de wereld overleefd!
Het is 16 augustus en we gaan terug. Althans, de bedoeling was dat we eerst lekker zouden genieten van een 5-sterren hotel voor zo'n 100 euro in Santa Cruz, Bolivia, alvorens we via Buenos Aires naar huis zouden vliegen. Je bent een dief van je eigen portemonnee als je dat laat liggen, toch? Na contact met hotel over transport van en naar het vliegveld kregen we te horen dat onze verbindingsvlucht niet door ging. Aerosur was blijkbaar al vier maanden failliet en niemand die ons dat even communiceerde.
Hals over kop zijn we naar het vliegveld van La Paz gegaan om iets te regelen. Daar kwamen we Murphy tegen met die vervelende wet van hem. Alles zat tegen. De stroom was deels uitgevallen, de printer kapot om tickets te printen, de site van LAN was in onderhoud en we konden niet pinnen omdat de ATMs niet meewerkten. We zaten vast op een vliegveld waar je niet vast wil zitten.
Wat we nog wel hadden was internet. Via Skype hebben we nog contact met Nederland kunnen leggen waar we gelukkig hulp kregen van Frans en Ronald. Zo hadden we voor de volgende ochtend toch nog een vlucht van Santa Cruz naar Lima (bedankt Frans)!
In Santa Cruz kwamen we om 21.30 aan in ons hotel. Het is 28 graden; een warmte die we niet gewend zijn in de avond. Deze stad ligt namelijk zo'n 3.000 meter lager dan waar we de laatste twee, drie weken zijn verbleven. Het hotel heeft een kamer die nog groter is dan onze gehele eerste verdieping thuis, een prachtig zwembad en een sauna! Massage is ook inclusief, maar helaas de volgende dag pas als we weer vertrekken naar Lima. Uiteraard hebben we alles even uitgeprobeerd. Toch prima als je zo 's avonds het zwembad helemaal voor jezelf hebt.
Morgen (over een paar uur) vertrekken we richting Lima en hebben daar nog een dag voordat we terugkeren naar ons warme kikkerlandje.
Tot snel!
Arthur & Nicolette
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
