Cuzco & Inca trail naar Machu Picchu

Van Arequipa zijn we naar Cuzco gegaan. Wederom een mooi plaatsje temidden van de bergen en het hart van de vroegere Inka beschaving.

In de ochtend van 2 aug zijn we aangekomen in ons hostel en hebben we nog een klein tukje gedaan voordat we aan ons ontbijt zijn begonnen. We hebben de dag wat rondgeslenterd door de stad. Eigenlijk wilden we ook naar de oude hoge stad 'Sacsayhuaman' (of Sexy Woman), maar 40€ per persoon vonden we wat veel. We zouden deze trip nog ook nog veel meer archeologische plaatsen bezoeken.

Later die dag kregen we onze briefing over een van de hoogtepunten van onze reis: de Inca Trail. We kregen onze matjes, kussentjes en slaapzakken, zodat we konden gaan pakken voor deze vierdaagse trektocht.

De volgende dag ging het wekkertje om 5 uur. We werden met een busje vervoerd naar Ollantaytambo, waar we onze dragers zouden ophalen. Met onze groep van 10 man vervolgden we de weg naar Pisca Cucho, oftewel km 82: het begin van de Camino Inka.

De eerste dag zou een makkelijke dag worden. Slechts 6 uur lopen met een Peruviaans vlak parcours. Dit wil zeggen dat het pad omhoog en omlaag gaat. Nederlands vlak bestaat hier niet en het pad is zo egaal als de snelwegen in België. De eerste dag was zoals toegezegd vrij makkelijk. Tijdens de hike werd het een en ander uitgelegd over de flora van dit gebied en zagen we de eerste ruines van een rustplek van de inka route. Om een uurtje of 4 in de middag bereikten we ons eerste kamp. Intussen waren onze sherpa's (dragers) al in het kamp aangekomen en waren onze tenten al opgezet. Na het avondeten gingen we lekker vroeg slapen, want de volgende dag stond de zwaarste dag van de tocht op het programma.

De volgende dag vertrokken we na het ontbijt rond 6 uur in de ochtend. We zouden vanaf de ochtend 5 uur lang omhoog lopen en vervolgens nog twee en een half uur naar beneden om het tweede kamp te bereiken. De top van de klim zou hier 4.200 meter bedragen. We kwamen allebei als eerste boven rond een uurtje of 11. Het was een flinke klim, maar waarschijnlijk hadden we goed gedaan aan onze voorbereiding in Huaraz en Colca Canyon.

Vol goede moed begonnen we aan de afdaling. Hier stond twee en een half uur voor, maar onze groep was redelijk snel. Na een uur afdalen begon het toch erg vervelend te worden. Arthur had een backpack van zo'n 15 kilo en dat gewicht moest toch met elke stap worden tegen gehouden.

Ook Nicolette begon het te voelen en toch wat verzwakt door de lange klim, ging ze door haar enkel. De enkel begon meteen dik te worden en ze had erg veel pijn. Gelukkig was onze Franse groepsgenoot fysiotherapeute en werd Nicolette op de steile trappetjes behandeld. Nicolette wilde absoluut niet opgeven en met behulp van een stok (een heuse Nordic walking stick!) wist ze toch het kamp te halen. Met applaus werd ze binnengehaald en dat was toch wel mooi om te zien.

Aangekomen in het kamp dompelde Nicolette haar voet in het koele beekje dat ontsprong van het gesmolten ijs van de gletsjer boven ons. Ons kamp lag hier op 3.700 meter en het beloofde een koude nacht te worden. Bij het schemeren kwamen er hele kleine vervelende muggen tevoorschijn. Vrij vertaald uit het Quechua werden deze muggen 'huilende poema' genoemd, omdat ze zich in het haar richting de huid worstelen en zich daar aan je tegoed doen. Lekker! Maar weer snel de tent in en slapen.

De volgende dag voelde de enkel van Nicolette wat stijf, maar ze kon gewoon weer door. Bikkel! Deze dag zou de langste dag worden om te wandelen. Wederom Peruviaans vlak, zo'n 9 uur lang. Tijdens de derde dag zijn we een aantal mooie Inka ruïnes tegengekomen. Een daarvan werd gezien als een centrale handelsplaats waar vanuit alledrie de gewesten handelslieden hun producten ruilden. Onder anderen gepekelde vis vanuit de kust, cocabladeren vanuit de jungle en maïs vanuit de bergen.

Vanaf een van de rustplaatsen hebben we drie condors gezien. Blijkbaar een zeldzaamheid in deze regio. Volgens onze gids was dit een goed teken en zouden we morgen bij het bereiken van Machu Picchu mooi weer krijgen. Tja, wat kunnen wij tegen die Inka-wijsheid inbrengen?

De vierde dag was dé dag. Wake-up call was om 3.30u. Niet omdat wij zo vroeg op moesten voor onze laatste tocht van twee uur, maar omdat onze dragers de trein moesten halen, nu deze nog 3 sol (1€) kostte. De uitbuiters van de trein terug richting Ollantaytambo vragen een uur later maar liefst 70 dollar voor dit ritje! Na een uurtje in de kou te hebben gewacht tot de controlepost open ging, zetten we flinke passen richting onze eindbestemming. Van Nica haar zere enkel was niets meer te merken.

Na een uurtje kregen we onze beloning voor drie volle dagen wandelen over de inca trail. Het was een magisch gezicht om de zon net over de bergtoppen te zien verschijnen en haar stralen op de ruïnes van de verloren stad te werpen. Vanaf de top van Inki Punku hadden we echt een geweldig zicht op Machu Picchu met de bekende berg van Huayna Picchu daarnaast. Werkelijk een ansichtkaart! Hier hebben we het allemaal om gedaan. De tocht was fantastisch! Uiteraard waren er wat tegenslagen, maar dat maakte de aankomst alleen maar mooier.

Na vier dagen nauwelijks gedoucht te hebben, zullen de andere toeristen best wat hinder hebben ondervonden. Dat kon ons daarentegen helemaal niks schelen, want eigenlijk vonden we dat wij wel wat meer voorrang verdienden dan de mensen die slechts een treinkaartje hadden betaald. Als je dan in het treintje terug naar Ollantaytambo zit met een wagon vol Japanners die met hun telefoon een foto van het raampje maken met daar doorheen een topje van de gletsjer Veronica, dan heb je toch wel een klein beetje met ze te doen... :)